2700 سال پيش چند تا ورزشكار توي يك ورزشگاه جمع شدند تا با هم مسابقه بدند. مي‌خواد باورتون بشه يا نه ولي هنوز بعد از 2700 سال هنوز اون ورزشكارها جمع مي‌شن و با هم مسابقه مي‌دن. شايد فكر كنين براي جايزه و برنده شدن اينكارو مي‌كنن. ولي نه! چون شعارشون اينه: برنده شدن مهم نيست. شركت كردن در مسابقه مهمه!
چرا همه مردم، حتي اونهايي كه ورزشكار نيستن، دوست دارن مسابقات المپيك رو تماشا كنن؟ چون المپيك درباره ورزش نيست! هر چهار سال يكبار مشعل المپيك روشن مي‌شه و نويديه براي تمام مردم دنيا، نه فقط ورزشكارها، كه دشمني‌ها و كينه‌هاشون رو كنار بگذارن و جمع بشن، كنار هم، دوشا دوش هم، تلاش كنن. هر كشور نماينده‌هاشو مي‌فرسته كه بگه، ما هم در اين جشن بزرگ صلح شركت مي‌كنيم. ما هم حاضريم بجاي اينكه با هم بجنگيم، با هم رقابت كنيم تا دنياي بهتري بسازيم. ما هم حاضريم در صلح از هم سبقت بگيريم.
به نفر اول مسابقه دوي صد متر يك مدال طلا مي‌دن. اين يعني چي؟ يعني بهترين دونده دنيا همين نفر اوله؟ يعني هيچكس ديگه‌اي توي دنيا نيست كه بتونه مثل اون بدوه؟ يا درباره پرش ارتفاع، هيچ كس ديگه‌اي تو دنيا نمي‌تونه اندازه نفر اول بپره؟ حتي اگه همه دنيا رو هم بگرديم؟ اگه گشتيم و يكي پيدا شد چي؟ بايد مدال رو از برنده بگيريم بديم به كسي كه بيشتر مي‌پره؟ اگه اينجوريه پس بهتره اينهه خرج المپيك نكنيم، يه عده راه بنفتن دور دنيا بچرخن همه رو امتحان كنن ببينن هر كي بيشتر مي‌پره يا تندتر مي‌دوه، بهش مدال بدن. اينجوري كه خيلي مسخره‌است. فكر كنم ماجرا اين نباشه!
حالا بيايد يه جور ديگه فكر كنيم. همه آدما جمع مي‌شن. هر گروه از آدمها كمك مي‌كنن كه يكي از دوستانشون بره و از طرف اونها در يك جشن بزرگ شركت كنه. وقتي نماينده همه آدما جمع شدن، به كسايي كه از همه براي رسيدن به اين جشن شركت كرده بودن يه مدال مي‌دن. اين مدال نشونه اينه كه اون آدم خيلي زحمت كشيده و هموطن‌هاش هم بيشتر كمكش كردن. هيچ هم اهميت نداره كه يه آدم ديگه‌اي بتونه اون رو توي مسابقه دو شكست بده يا نه! اينطوري خيلي بهتره. حداقل من بيشتر دوستش دارم.
روي يك كتبيه در المپيا، مكاني كه اولين دورة مسابقات المپيك در آنجا انجام مي‌شد، نوشته شده:
” شما اينجا نيامده‌ايد كه برنده شويد، هر چه سريعتر بدويد، هر چه بلندتربپريد و هرچه شجاعانه‌تر رفتار كنيد! شما كه در در اينجا جمع شده‌ايد برنده‌ايد. ”
چرا همه مردم، حتي اونهايي كه ورزشكار نيستن، دوست دارن مسابقات المپيك رو تماشا كنن؟ چون المپيك درباره ورزش نيست! هر چهار سال يكبار مشعل المپيك روشن مي‌شه و نويديه براي تمام مردم دنيا، نه فقط ورزشكارها، كه دشمني‌ها و كينه‌هاشون رو كنار بگذارن و جمع بشن، كنار هم، دوشا دوش هم، تلاش كنن. هر كشور نماينده‌هاشو مي‌فرسته كه بگه، ما هم در اين جشن بزرگ صلح شركت مي‌كنيم. ما هم حاضريم بجاي اينكه با هم بجنگيم، با هم رقابت كنيم تا دنياي بهتري بسازيم. ما هم حاضريم در صلح از هم سبقت بگيريم.
به نفر اول مسابقه دوي صد متر يك مدال طلا مي‌دن. اين يعني چي؟ يعني بهترين دونده دنيا همين نفر اوله؟ يعني هيچكس ديگه‌اي توي دنيا نيست كه بتونه مثل اون بدوه؟ يا درباره پرش ارتفاع، هيچ كس ديگه‌اي تو دنيا نمي‌تونه اندازه نفر اول بپره؟ حتي اگه همه دنيا رو هم بگرديم؟ اگه گشتيم و يكي پيدا شد چي؟ بايد مدال رو از برنده بگيريم بديم به كسي كه بيشتر مي‌پره؟ اگه اينجوريه پس بهتره اينهه خرج المپيك نكنيم، يه عده راه بنفتن دور دنيا بچرخن همه رو امتحان كنن ببينن هر كي بيشتر مي‌پره يا تندتر مي‌دوه، بهش مدال بدن. اينجوري كه خيلي مسخره‌است. فكر كنم ماجرا اين نباشه!
حالا بيايد يه جور ديگه فكر كنيم. همه آدما جمع مي‌شن. هر گروه از آدمها كمك مي‌كنن كه يكي از دوستانشون بره و از طرف اونها در يك جشن بزرگ شركت كنه. وقتي نماينده همه آدما جمع شدن، به كسايي كه از همه براي رسيدن به اين جشن شركت كرده بودن يه مدال مي‌دن. اين مدال نشونه اينه كه اون آدم خيلي زحمت كشيده و هموطن‌هاش هم بيشتر كمكش كردن. هيچ هم اهميت نداره كه يه آدم ديگه‌اي بتونه اون رو توي مسابقه دو شكست بده يا نه! اينطوري خيلي بهتره. حداقل من بيشتر دوستش دارم.
روي يك كتبيه در المپيا، مكاني كه اولين دورة مسابقات المپيك در آنجا انجام مي‌شد، نوشته شده:
” شما اينجا نيامده‌ايد كه برنده شويد، هر چه سريعتر بدويد، هر چه بلندتربپريد و هرچه شجاعانه‌تر رفتار كنيد! شما كه در در اينجا جمع شده‌ايد برنده‌ايد. ”
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر