يه روز كه داشتم توي محل فروش محصولات خانگي قدم مي‌زدم. يه هنرمند رو ديدم كه كوزه‌هاي قشنگي درست كرده‌بود و توي غرفه‌اش مي‌فروخت. روي هر گلدون ستاره‌هاي بسيار زيبايي نقاشي شده‌بود. بعضي از گلدونها پر از ستاره بودن و روي بعضي از گلدونها فقط يكي دو تا ستاره زيبا كشيده شده بود. دليلش رو پرسيدم، هنرمند به من گفت بعضي از اينها رو تو شبهاي ابري بي‌ستاره كشيدم، بعضي‌ها رو توي شبهاي پرستاره. وقتي از قيمت گلدونها پرسيدم، در كمال تعجب ديدم تمام گلدونها قيمتشون با هم برابره. وقتي دليلش رو پرسيدم هنرمند گفت: ” من قيمت گلدونها رو از شما مي‌گيرم، ستاره‌ها مجاني‌ان. آسمون پرستاره رو كه نمي‌شه فروخت!”
هر شب قبل از خوابتون فقط يه نگاه به آسمون بندازين! چهار تا نقطه سفيد توي يه صفحه سياه. چه چيز اين قشنگه؟! ولي تا حالا شده به آسمون پرستاره نگاه كنين و نگين آسمون چقدر قشنگه؟ حتي اگه هر شب هم نگاه كنين، بعد از سي سال باز هم نمي‌تونين بگين كه آسمون قشنگ نيست! چرا؟! چون اين چهار تا نقطه سفيد، واقعاً قشنگه!
هزاران ساله كه آدمها جد اندر جد به همين آسمون نگاه مي‌كنن و زيباييش رو تحسين مي‌كنن. نگاه كردن به اين آسمون شما رو به چندين نسل گذشته وصل مي‌كنه. شايد هيچ كاري ديگه‌اي مثل اين نباشه كه بدون هيچ دستور و قاعده همه يه جور انجامش بدن و درباره نتيجه‌اش همه اتفاق نظر داشته باشن. نگاه كردن به آسمون پرستاره شما رو در كاري مشترك مي‌كنه كه همه آدمهاي دنيا حداقل يه بار اين كار رو كردن. و اون يه بار هم درست مثل شما! از آفريقايي گرفته تا اروپايي. متمدن يا وحشي. ذل زدند به آسمون و لذت بردند.
هر بار كه به آسمون پرستاره نگاه مي‌كنين، فكر كنين هر ستاره‌اي يه دنياييه مثل دنياي ما، فكر كنين ممكنه توي هر كدوم از دنياها يك عالمه آدم ديگه باشه كه همون موقع دارن به شما نگاه مي‌كنن. از بين اون همه آدم، ممكنه يكي باشه كه غم و غصه‌ش درست عين شما باشه. ببينيد چقدر ستاره توي آسمون هست. شما چطور مي‌گيد كه تنها هستين و كسي رو ندارين كه غم و غصه‌هاتون رو بفهمه؟
نمي‌خوام باز هم از زيبايي‌اش يا عظمتش بگم چون اين رو ديگه حتي بچه‌‌هاي دبستاني هم مي‌دونن. مي‌خوام بهتون بگم تا جايي كه مي‌تونين اين گنج بزرگ رو كه هر شب در اختيار شما قرار مي‌دن از دست نديد! هرشب حتي يه نگاه هم شده به آسمون پرستاره بياندازين!
هر شب قبل از خوابتون فقط يه نگاه به آسمون بندازين! چهار تا نقطه سفيد توي يه صفحه سياه. چه چيز اين قشنگه؟! ولي تا حالا شده به آسمون پرستاره نگاه كنين و نگين آسمون چقدر قشنگه؟ حتي اگه هر شب هم نگاه كنين، بعد از سي سال باز هم نمي‌تونين بگين كه آسمون قشنگ نيست! چرا؟! چون اين چهار تا نقطه سفيد، واقعاً قشنگه!
هزاران ساله كه آدمها جد اندر جد به همين آسمون نگاه مي‌كنن و زيباييش رو تحسين مي‌كنن. نگاه كردن به اين آسمون شما رو به چندين نسل گذشته وصل مي‌كنه. شايد هيچ كاري ديگه‌اي مثل اين نباشه كه بدون هيچ دستور و قاعده همه يه جور انجامش بدن و درباره نتيجه‌اش همه اتفاق نظر داشته باشن. نگاه كردن به آسمون پرستاره شما رو در كاري مشترك مي‌كنه كه همه آدمهاي دنيا حداقل يه بار اين كار رو كردن. و اون يه بار هم درست مثل شما! از آفريقايي گرفته تا اروپايي. متمدن يا وحشي. ذل زدند به آسمون و لذت بردند.
هر بار كه به آسمون پرستاره نگاه مي‌كنين، فكر كنين هر ستاره‌اي يه دنياييه مثل دنياي ما، فكر كنين ممكنه توي هر كدوم از دنياها يك عالمه آدم ديگه باشه كه همون موقع دارن به شما نگاه مي‌كنن. از بين اون همه آدم، ممكنه يكي باشه كه غم و غصه‌ش درست عين شما باشه. ببينيد چقدر ستاره توي آسمون هست. شما چطور مي‌گيد كه تنها هستين و كسي رو ندارين كه غم و غصه‌هاتون رو بفهمه؟
نمي‌خوام باز هم از زيبايي‌اش يا عظمتش بگم چون اين رو ديگه حتي بچه‌‌هاي دبستاني هم مي‌دونن. مي‌خوام بهتون بگم تا جايي كه مي‌تونين اين گنج بزرگ رو كه هر شب در اختيار شما قرار مي‌دن از دست نديد! هرشب حتي يه نگاه هم شده به آسمون پرستاره بياندازين!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر